به گفته برخی متخصصین افغان، این گروه از سال 1996 تا سال 2001 به بهانه مبارزه با فرهنگ فاسد غرب و به ظاهر با هدف پیاده کردن احکام اسلامی اقدام به آویزان کردن تلویزیون‌ها از درختان و آویختن نوارهای سلولوزی کاست و فیلم‌های سینمائی از در و دیوار شهر می‌نمودند و فقط رهبر آنان دارای تنها یک دستگاه کامپیوتر بود.
در گزارشی که توسط International Crisis Group-ICG منتشر شده، آمده است که طالبان پس از حمله نیروهای بین‌المللی به رهبری امریکا و بعد از از دست دادن حکومت در کشور با تغییر در تاکتیک‌های خود با ایجاد یک شبکه ارتباطاتی پیچیده و زیرزمینی، با استفاده از طیف وسیعی از رسانه‌های متنوع، حرکتی که به گفته ICG با «اعتماد بنفسی روزافزون» همراه می‌باشد را آغاز نموده است.
این گروه اینک با وب‌سایت‌ها، مجلات، DVDها، نوارهای کاست، بروشورها و موبایل‌های مخصوص به خود و با استفاده از اشتباهاتی که از جانب دولت و متحدانش صورت می‌گیرد، روایت مخصوص به خود را از جنگی که درگیر آن می‌باشند برای جهانیان تعریف می‌کنند.
در اطلاعیه‌هایی که طالبان برای رسانه‌های جهانی ارسال می‌دارند معمولاً از عباراتی مانند «به هلاکت رسیدن چند تن از عروسک‌های خیمه‌شب بازی» و «انهدام چند دستگاه تانکِ بتصرف درآمده» به ترتیب برای کشتن مأموران امنیتی افغان و نابودی تانک‌های نیروهای ارتش افغانستان استفاده می‌گردد.
همچنین برخی از شب‌نامه‌هایی که با هدف ارعاب شهروندان و برای جلوگیری از همکاری آنها با نیروهای ائتلاف در محلات و شهرها پخش می‌شود نیز در قالب DVDهای متنی و پیغام‌های ویدیوئی می‌باشند.
