اگر این اظهارات را نوعی فرافکنی از سوی رگولاتوری کشور قلمداد نکنیم، این پرسش ایجاد می‌شود که مبنای تشخیص سیم‌کارت غیرفعال از نظر مدیران سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی کشور چیست؟
اما نکته دیگری که این اظهارات موید آن است اینکه با توجه به سقف 15 میلیون و 800 هزار شماره‌ای پروانه اپراتور دوم موبایل کشور، به نظر می‌رسد بیش از 60 درصد مشترکان این اپراتور که رکورد دار تبلیغات در ایران است از خدمات این اپراتور راضی نبوده و پس از مدتی از این اپراتور به اپراتور دیگری تغییر شماره داده و صرفاً تحت تاثیر تبلیغات اغوا کننده این اپراتور ایرانی خارجی، مدتی سیم‌کارت‌های این اپراتور را هم تجربه کرده‌اند.
اکنون این پرسش مطرح می‌شود که اگر بدلیل غیرفعال بودن شماره‌های واگذار شده قبلی این اپراتور مجبور به خرید و واگذاری شماره از بسته 10 میلیون شماره‌ای جدیدی شده، براستی چرا هیچ نهاد و سازمانی از حقوق مصرف کنندگان ناراضی و متضرر شده از خدمات این اپراتور خارجی ایرانی، دفاع نمی‌کند!؟
