ايتنا - نظریه جدید: ابرنواختر عامل انقراض جانوران بر روی زمین بوده است

بر پایه یک مطالعه جدید که این هفته توسط محققان در دانشگاه ایلینویز منتشر شد، ابرنواختر (سوپرنوای) یکی از ستاره‌های مجاور احتمالا عامل یکی از انقراض‌های گسترده در سیاره ما در میلیون‌ها سال پیش بوده است. رویدادی که در اینجا مورد مطالعه قرار گرفته در اواخر دوران دونین رخ داده، که «نهایتا به رویدادهای انقراضی در نزدیک مرز دوران دونین-کربونیفر منتهی شد». شواهد نشان داده شده در این مطالعه که این هفته منتشر شد گویای آن است که سیارک‌ها تنها چیزی نبوده‌اند که باعث نابودی‌های عظیم در گذشته دور زمین بوده‌اند.

به گزارش ایتنا به نقل از اسلش‌گیر، بر پایه این پژوهش، آخرین رویداد انقراضی دوره دونین، که حدود 358.9 میلیون سال پیش رخ داد، ظاهرا با افت قابل توجه اوزون استراتوسفری همزمانی داشت، «که احتمالا ناشی از افزایش درجه حرارت در کل سیاره زمین بود». پیشنهادی که در این تحقیق وجود دارد این است که انفجار یک ابرنواختر نزدیک موجب کل سری فاجعه‌بار رویدادهایی شد که منتج به انقراض گسترده حیات بر روی زمین شد.

انفجار یک ابرنواختر «می‌تواند با شتاب دادن به اشعه کیهانی که می‌تواند تابش یونیزه‌کنندگی را تا حداکثر (حدود) 100 ky انتقال دهد موجب ایجاد آسیب شود». پژوهشگران این امکان را مطرح کردند که یک ابرنواختر که در حدود 20 pc (ورای «فاصله کشنده» یک ابرنواختر) رخ داده است، همچنان می‌تواند «موجب یک انقراض گسترده» بر روی سیاره ما شده باشد.

این تحقیق گویای آن است که یک «ابرنواختر فروپاشی هسته نزدیک زمین (SSNe)» یک ستاره ممکن است در دوره دونین رخ داده باشد، و اینکه بیش از یک SSNe ممکن است رخ داده باشد، که موجب چند مرحله انقراض در این دوره شده است، از جمله Kellswasser (رویداد مکث انقراض)، و رویداد Hangenberg. شواهد نشان داده شده در این پژوهش وجود ارتباط‌هایی با افت اوزون را نشان می‌دهد.

منابع قبلی به این احتمال اشاره کرده بودند که افت اوزون ناشی از فوران آتشفشانی و رخدادهای بزرگ آذرین (LIP) بوده است، ولی هیچ یک از تحقیقات شناخته شده به بررسی منابع اخترفیزیکی تابش یونیزه کردن برای این دوره نپرداخته بود.

برای کسب اطلاعات بیشتر درباره این پژوهش، می‌توانید به مقاله «ابرنواختر محرکه انقراضهای اواخر دونین بوده است» با کد DOI:10.1073/pnas.2013774117 مراجعه کنید. نویسنده این تحقیق Brian D. Fields و همکارانش هستند و توسط PNAS در 18 اوت 2020 منتشر شده است.